CUDOWNY MEDALIK

Cudowny Medalik jest owocem objawień Matki Bożej, których dostąpiła Św. Katarzyna Labouré, wówczas Nowicjuszka Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. Miały one miejsce w lipcu, listopadzie i grudniu 1830 r. w Kaplicy Sióstr w Domu Macierzystym w Paryżu przy ul. du Bac 140. Dokładnie 27 listopada 1830 r. Maryja ukazała się S. Katarzynie i poprosiła o wybicie medalika według wzoru, który przedstawiła, obiecując:

„Osoby, które nosić go będą z ufnością
otrzymają wiele łask”.

Pierwsze medaliki ukazały się, za zgodą Abp Quelen, w 1832 r. i bardzo szybko stały się narzędziem szczególnych Bożych łask – uzdrowień, nawróceń. Wkrótce zaczęto nazywać medalik cudownym. Awers Cudownego Medalika przedstawia Maryję Niepokalaną, z której dłoni spływają na kulę ziemską promienie. Są one symbolem łask, które Maryja wyprasza u swego Syna. Wokół postaci jest napis – tekst modlitwy, którą Maryja poleciła odmawiać:

„O Maryjo bez grzechu poczęta,
 módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”.

Na rewersie widoczna jest litera M z Krzyżem oraz dwa Serca: Jezusa i Maryi. Jest to symboliczne podkreślenie miłości i zjednoczenia Maryi z Chrystusem oraz jej macierzyńskiej miłości wobec nas. To właśnie pod Krzyżem Jezusa Maryja została naszą Matką i odtąd czuwa Ona nad Kościołem (symbolizowanym przez dwanaście gwiazd), nad wszystkimi swoimi dziećmi, by dopomagać im na drodze do zbawienia, by prowadzić do swego Syna. W czasie I Objawienia, z 18 na 19 lipca 1830 r., Maryja wskazała na Chrystusa w tabernakulum – jako źródło i centrum naszego życia:

„Przychodźcie do stóp tego ołtarza,
tu łaski spłyną na wszystkich, wielkich i małych, którzy będą z wiarą o nie prosić”.